Rəşad Kəsəmənli: “Tək sirdaşım anamdır”
Xalq artisti Mələkxanım Əyyubova, əməkdar artist Abbas Bağırov və aktyor-şair Rəşad Kəsəmənli Yusif Ağayevin təqdimatında ATV telekanalında yayımlanan “10-dan sonra” verilişində qonaq olub.
Muztv.az xəbər verir ki, onlar “stress, özünəqapanma” məsələsi ilə bağlı fikirlərini bildirib:
Mələkxanım Əyyubova:
“Mən qapanmanı ən çox gənclərin yaş dövründə müşahidə edirəm. Bədbinləşir. Bu da təbii ki, müəyyən səbəblərdən olur. Yəni, onların elə bir zamanıdır ki, görürsən onar üçün müəyyən sərhədlər qoyulur, dünyanı ayrı cür təsəvvür edir, amma onlar üçün qarşıda olmazlar var. Düşünürəm ki, valideynlər də, müəllimlər də psixioloq olmalıdr. Şəxsən mən beləyəm”.
Abbas Bağırov:
“Özünəqapanma, stress bunlar hamısı əsəbdə cəmləşir. İnsan əsəbi ən ağır xəstəliklərə belə gətirib çıxarır. Mən elə insanlar tanıyıram ki, 5-6 il öncə elə sakit, normal, sağlam hər bir işində uğur tapan bir insan idi, amma bu gün o, əsəbdən xəstəlik tapıb. Heç cür də müalicə edə bilmir. Çünki bu insan vaxtında çox əsəbiləşib, özünə çox qapanıb. Mən artıq belə insanları özümə dərs kimi qəbul etdim. Stressdən çıxmaq üçün min üsul var. Ona görə də ətrafında səni anlayan, sənin dərdlərini doğrudan da dərk edən, öz problem kimi qəbul edən insanlar olsun ki, sən onunla bölüşüb özündə hansısa bir rahatlığı tapasan. Məncə, insan o rahatlığı tapandan sonra çətin ki, özünə qapanar”.
Rəşad Kəsəmənli:
“Mən fikirləşirəm ki, özünəqapanma əslində problemdən və insanın ətrafa olan etibarsızlığından yaranır. Yəni, bir insanın əgər etibar edəcəyi, dərdini böləcəyi insan yoxdursa, qapanma ondan baş verir. Əgər mənim ətrafımda etibar edəcəyim insan varsa, mən özümə qapanmaram axı. Burda cəmiyyətin də rolu var. Bu gün mən özümə tez-tez qapanıram və bundan həzz alıram. Nəyə görə? Mən özüməqapanmağı qaraqabaqlıqla qarşılamıram. Özüm-özümlə söhbət edirəm. Bunu bacarıram. Əgər daxilin sənə doğru yoldaşdırsa, heç ətrafa da ehtiyac qalmır. Mənim bir tək sirdaşım anamdır. Anamla dərdləşirəm. Bir də insan etibar etdiyi insanın əsl üzünü görəndə bunu stresslə qarşılayır”.
Muztv.az xəbər verir ki, onlar “stress, özünəqapanma” məsələsi ilə bağlı fikirlərini bildirib:
Mələkxanım Əyyubova:
“Mən qapanmanı ən çox gənclərin yaş dövründə müşahidə edirəm. Bədbinləşir. Bu da təbii ki, müəyyən səbəblərdən olur. Yəni, onların elə bir zamanıdır ki, görürsən onar üçün müəyyən sərhədlər qoyulur, dünyanı ayrı cür təsəvvür edir, amma onlar üçün qarşıda olmazlar var. Düşünürəm ki, valideynlər də, müəllimlər də psixioloq olmalıdr. Şəxsən mən beləyəm”.
Abbas Bağırov:
“Özünəqapanma, stress bunlar hamısı əsəbdə cəmləşir. İnsan əsəbi ən ağır xəstəliklərə belə gətirib çıxarır. Mən elə insanlar tanıyıram ki, 5-6 il öncə elə sakit, normal, sağlam hər bir işində uğur tapan bir insan idi, amma bu gün o, əsəbdən xəstəlik tapıb. Heç cür də müalicə edə bilmir. Çünki bu insan vaxtında çox əsəbiləşib, özünə çox qapanıb. Mən artıq belə insanları özümə dərs kimi qəbul etdim. Stressdən çıxmaq üçün min üsul var. Ona görə də ətrafında səni anlayan, sənin dərdlərini doğrudan da dərk edən, öz problem kimi qəbul edən insanlar olsun ki, sən onunla bölüşüb özündə hansısa bir rahatlığı tapasan. Məncə, insan o rahatlığı tapandan sonra çətin ki, özünə qapanar”.
Rəşad Kəsəmənli:
“Mən fikirləşirəm ki, özünəqapanma əslində problemdən və insanın ətrafa olan etibarsızlığından yaranır. Yəni, bir insanın əgər etibar edəcəyi, dərdini böləcəyi insan yoxdursa, qapanma ondan baş verir. Əgər mənim ətrafımda etibar edəcəyim insan varsa, mən özümə qapanmaram axı. Burda cəmiyyətin də rolu var. Bu gün mən özümə tez-tez qapanıram və bundan həzz alıram. Nəyə görə? Mən özüməqapanmağı qaraqabaqlıqla qarşılamıram. Özüm-özümlə söhbət edirəm. Bunu bacarıram. Əgər daxilin sənə doğru yoldaşdırsa, heç ətrafa da ehtiyac qalmır. Mənim bir tək sirdaşım anamdır. Anamla dərdləşirəm. Bir də insan etibar etdiyi insanın əsl üzünü görəndə bunu stresslə qarşılayır”.